Bezprawnik jest blogiem, a zatem nikogo chyba nie zdziwi fakt, że wyrażę opinię: ruchy lewicowe to organizacje zawodowo zajmujące się konceptualizacją przedstawiania kradzieży w postaci eufemistycznie wyrażanych doktryn i norm prawnych.
Polska lewica, do której zaliczam ugrupowania takie jak Lewica czy Prawo i Sprawiedliwość (jak trafnie ujął to Sławomir Mentzen z Konfederacji: PiS jest na lewo od SLD, realizuje program Partii Razem), jest instytucją wyjątkowo nieciekawą, ponieważ została wychowana w nienawiści do klasy średniej, świadomie lub co gorsza nieświadomie forsując oligarchiczny model państwa.
Kapitalizm nie jest zły, a wrogiem ludu nie jest właściciel sklepu internetowego, prawnik, architekt czy lekarz z Warszawy. Problem kapitalizmu jest 1% ludzi, którzy akumulują w swoich rękach ponad połowę globalnego kapitału, starannie pilnując, by multimilionerom przypadkiem nie wyrosła konkurencja. Stąd też częsta sympatia, a nawet wsparcie bogaczy dla ruchów lewicowych. Są pozbawieni refleksji i bardzo pożyteczni.
Likwidacja 30-krotności limitu składek na ZUS
Rząd okłamał Polaków, ponieważ przed wyborami twierdził, że nie będzie zniesienia limitu składek ZUS. Jednak już po wyborach jest bardziej skupiony na dyscyplinie budżetowej, niż dotrzymywaniu słowa. Słowa oczywiście dotrzymuje, ale względem swojego żelaznego elektoratu, złożonego z mało zamożnych ludzi. Kosztem pracowników klasy średniej.
Kogo dotkną wyższe składki ZUS? Tutaj ucierpią przede wszystkim specjaliści zatrudnieni w oparciu o umowę o pracę. Najczęściej eksperci pracujący na wysokich piętrach szklanych wieżowców, którzy zarabiają bardzo dobrze – ale nadal w granicach pozwalających myśleć o dobrych wakacjach, kilku fajnych mieszkaniach i jakimś zabezpieczeniu przyszłości. To z perspektywy Polaka pracującego za pensję minimalną niewyobrażalnie wiele, ale to dalej nieistotny wycinek na tle multimilionerów patrzących na swój kapitał w odmiennych kategoriach. Nie zapominajmy też, że mówimy o wykwalifikowanej kadrze menedżerskiej i eksperckiej. Elicie narodu. Kto ma mieć pieniądze w Polsce, jeśli nie oni?
Oczywiście pomiędzy nimi a multimilionerami – trochę boje się tego akapitu, by nie posłużył za inspirację – jest jeszcze cała rzesza zamożnych przedsiębiorców, których problem wyższych składek ZUS nie dotknie. Oni mają swoje problemy: składki ZUS 2020, ale bez przesady.
Socjaliści cieszą się na wyższe składki i chcą mniejszych emerytur
Od rana trafiam w sieci na uwolnioną w lewicowym towarzystwie adoracji myśl o tym, że składki ZUS powinny być jak najwyższe dla dobra systemu emerytalnego – to nieuprawniona teza, ponieważ nawet sprawnie zarządzany ZUS (a teraz ma w mojej ocenie dobry okres prosperity) wciąż jest gorszym gwarantem kapitału na starość, niż jego samodzielne i mądre inwestowanie (oczywiście dla osób, które nie czują się na siłach, powinna istnieć dobrowolność w zawierzeniu swoich losów państwu).
Barbarzyńskie są natomiast postulaty, które pojawiają się dziś w parze pierwszej, błędnej tezy. Przykładowo Wojciech Orliński z lewicującej coraz bardziej Gazety Wyborczej widzi to w ten sposób:
Moje stanowisko w sprawie limitu składek na ZUS jest takie:
- znieść limit
- wprowadzić limit wypłacanej emerytury
Uzasadnienie jest trywialne. Że „składki wpłacamy na swoją emeryturę, a więc ta powinna być proporcjonalna do zgromadzonych środków”, to publicystyczno-polityczna ściema. Tak po prostu nie jest. Potwierdzały to swoimi wyrokami SN i TK.
To ściema wygenerowana przez neoliberalny agitprop z lat 90. Uległa kompromitacji razem z innymi wielkimi reformami rządu Buzka.
W Gazecie Wyborczej wspomina, że podniesienie limitu składek na ZUS nie kłóci się z jego poczuciem sprawiedliwości. Jednak co z poczuciem sprawiedliwości ludzi, którzy te składki będą musieli zapłacić?
Lewicowe jatakuważajstwo
Środowiska lewicowe w swojej doktrynie najczęściej odwołują się do dwóch postaci – Karola Marksa oraz Henryka Sienkiewicza i jego „W pustyni i w puszczy”, a konkretnie do postaci Kalego. Bardzo często wypowiadając się z pozycji osób, które same nie wnoszą wiele do budżetu państwa (nie dalej jak kilka tygodni temu inny znany teoretyk socjalizmu z mediów został przyłapany na byciu eks-KRUS-owiczem), z ochotą wydają prywatne środki innych korporacji, a nawet ludzi. Ludzi, którzy często wiele poświęcili, by te środki zdobyć, a teraz mają się nimi dzielić.
Pan Orliński w swoim absolutnie przerażającym wywodzie zmusza ludzi, którzy przez lata utrzymywali państwo płacąc relatywnie najwyższe podatki, do zrzeczenia się swoich emerytur i oszczędności w systemie emerytalnym państwa. Jednocześnie postulując opłacanie przez nich jak najwyższych składek. Formalizując tym samym niejako fakt, że składka staje się podatkiem.
Pan Orliński pisze:
Jeśli ktoś regularnie, miesiąc w miesiąc, latami zarabiał więcej niż 10k miesięcznie (przecież nie mówimy o efemerycznych premiach czy fuchach, tylko o wysokiej stałej pensji), no to naprawdę miał dość czasu, żeby sobie zgromadzić zapasy na jesień życia. To nie o niego powinien się troszczyć Zakład Ubezpieczeń Społecznych, to on powinien się troszczyć o resztę społeczeństwa. Że się zniechęci i wyjedzie? Cóż, papatki! Mamy stu chętnych na jego stanowisko.
Owszem, ja w niniejszym artykule również stawiam różne tezy, jednak moje poczucie moralnej wyższości w niniejszym tekście opiera się na tym, że ja niczego od osób trzecich nie chcę, a Orliński właśnie dobiera się do emerytur ludzi, którzy sponsorują państwo przez lata w zdecydowanie największym stopniu. Pomijam już nawet „Papatki”, bo to już osobny temat jako najwyższa forma lewicowej buty i ignorancji.
Dawno straciłem wiarę w możliwość debaty ze skrajną lewicą w Polsce, która uzasadnienia swoich ustaw opiera na fikcji sprawiedliwości społecznej (elita intelektualna lewicy), „bo powinni” (przeciętni przedstawiciele myśli lewicowej, w tym Gazeta Wyborcza) oraz „xD” (sympatycy Partii Razem).
Naparzanka biednych i trochę mniej biednych ku uciesze miliarderów
Miliarderzy z rozbawieniem muszą obserwować jak za sprawą ruchów lewicowych naparzają się między sobą ludzie, którzy mają kredyt na mieszkanie 40-metrowe w Katowicach z ludźmi, którzy mają kredyt na mieszkanie 60-metrowe w Warszawie.
Adrian Zandberg, którego nie sposób nie lubić ze względu na jego charyzmę polityczną i zarazem, którym nie sposób nie być przerażonym z racji reprezentowanych poglądów, trafnie w ostatnim czasie mówił o potrzebie opodatkowania Facebooka. Bo w takich miejscach właśnie są pieniądze, których niepobieranie jest nieuczciwe wobec ubogich. I o nie, skoro już muszą, mogą walczyć socjaliści.
