Sprawa śmierci Igora Stachowiaka na wrocławskim komisariacie policji jest idealnym komentarzem do wystąpienia RPO Adama Bodnara sprzed miesiąca. Ten w swoim raporcie przytoczył liczne przypadki stosowania tortur przez policjantów.
Jest taka metoda wnioskowania logicznego, która po łacinie brzmi a maiore ad minus, czyli z większego na mniejsze. Oznacza to, że jeżeli możemy zrobić coś więcej, to logicznym jest, że możemy zrobić też mniej. Można przedstawić to za pomocą banalnego przykładu z drzwiami. Jeśli drzwi są wysokie na tyle, że bez problemu zmieści się w nich dwumetrowy człowiek, to równie dobrze zmieści się w nie człowiek o pół metra niższy. Jaki to ma związek z tak szeroko komentowaną ostatnio sprawą? Otóż jeśli policjanci są w stanie doprowadzić do śmierci zatrzymanego, to równie dobrze są w stanie go pobić. Dlatego własnie uważam, że raport RPO to tylko wierzchołek góry lodowej.
Policjanci sami przyznają, że bywają przypadki tortur
Wiecie, mamy XXI wiek, a rozmawiamy o przypadku śmierci zatrzymanego na komisariacie policji. Dużo dowodów pokazanych przez autora reportażu o tym wydarzeniu wskazuje na to, że w przypadku Igora użyto najzwyklejszych w świecie tortur. Tak, tortur. Coś, co kojarzy nam się ze średniowieczem, ewentualnie z Milicją Obywatelską, a w najlepszym przypadku z Guantanamo i torturowaniem terrorystów. To ostatnie w dużym stopniu jest jednak w opinii społecznej usprawiedliwiane. Przecież chodzi o terrorystów.
Nie ulega wątpliwości, że policja powinna działać szybko, sprawnie i skutecznie. Dlatego właśnie nikt nie kwestionuje możliwości wykorzystywania przymusu bezpośredniego przez funkcjonariuszy, aby ci mogli efektywnie realizować swoje zadania. Tymczasem jesteśmy widzami żenującego spektaklu. O ironio – chciałoby się powiedzieć, ciągle mając w pamięci raport RPO sprzed miesiąca.
Nie rozprułeś się? Nie zasługujesz na szacunek policji
Okazuje się, że powodem do brutalnego zatrzymania (nie tylko podejrzanego, ale i świadków zajścia) i dalszego nieludzkiego traktowania była chęć zemsty. Jak wiemy, powodem zatrzymania Igora było jego podobieństwo do mężczyzny, który kilka dni wcześniej uciekł funkcjonariuszom podczas zatrzymania. Wiecie – mój telefon jest w stanie sam pogrupować zdjęcia według osób, które na nich występują. Policjanci w dobie odcisków palców, baz DNA, zapisów monitoringu czy technologii do rozpoznawania twarzy nie jest w stanie poprawnie zidentyfikować podejrzanego. Sugerowałbym zacząć od dowodu osobistego. W przeciwnym wypadku, po co musimy robić sobie te okropne, biometryczne zdjęcia do jego wyrobienia?
Jeśli fakty przeczą mojej teorii tym gorzej dla faktów. Chyba tylko takie podejście przyświecało policjantom, skoro nie dali za wygraną. Może uznali, że Igor nie szanuje ich cennego czasu? W końcu policjanci szacunek odbierają inaczej.
https://twitter.com/PolskaPolicja/status/866410327981907968
Żenujący spektakl policji
Jesteśmy świadkami żenującego spektaklu. W typowy dla naszego kraju sposób, tragedia jest wykorzystywana do wymiany całego dowództwa lokalnych struktur policji. Policjant, który użył paralizatora, został wydalony ze służby (na polecenie ministra), ze względu na dobro i wizerunek policji. Jego koledzy, którzy uczestniczyli w tym zdarzeniu, w dalszym ciągu nie ponieśli żadnych konsekwencji. Na marginesie trzeba wskazać, że skoro śledztwo ciągle trwa, to policjant powinien zostać najwyżej zawieszony w służbie. Zasada domniemania niewinności obowiązuje także w jego przypadku.
Śledztwo w sprawie trwa od roku, lecz mam dziwne wrażenie, że gdyby nie materiał „Superwizjera” sprawa zostałaby zakopana na śmietniku historii. Nieszczęśliwy wypadek bądź prawdopodobna obecność alkoholu czy narkotyków w organizmie chłopaka byłaby powodem tego, że postępowanie utknęłoby w martwym punkcie, po czym trafiło do archiwum. Dwukrotnie przeprowadzona sekcja zwłok nie dała satysfakcjonujących rezultatów, a śledczy czekają na opinię, czy wobec Igora użyto… ręcznego miotacza gazu. Przypomnijmy, że Igor był skuty kajdankami i przebywał na komisariacie.
Postaw się w sytuacji zatrzymanego przez policję i wtedy krytykuj reformę sądów
Przerażają mnie padające argumenty, które można zmieścić w jednym zdaniu – jeśli nie masz nic na sumieniu, to nic ci nie grozi. Rozumiem, że to policja jest panem życia i śmierci i od łaski bądź niełaski funkcjonariusza zależy to, czy przy zatrzymaniu dostanę kilka ciosów, zostanę skuty kajdankami, a następnie zamiast środków uspokajających dostanę kilka strzałów paralizatorem w toalecie? Przecież na komisariacie każdy powinien czuć się bezpiecznie – wszak było nie było, podejrzany został już zatrzymany i nie powinien stanowić zagrożenia. Jedyne co trzeba zrobić, to udowodnić mu zarzucany czyn. Czy brak dowodów uzasadnia takie traktowanie, jakie spotkało Igora? Cóż, każdy student prawa słyszał łacińską paremię confessio est regina probationum, czyli przyznanie się jest królową dowodów. Może jednak warto by wziąć się do roboty i spróbować znaleźć, a nie stworzyć dowody?
