Szkoła powinna stwarzać warunki przyjazne do nauki i sprawiać, że uczniowie czują się bezpiecznie. Podobnie myślała jedna z uczennic III Liceum Ogólnokształcącego w Lublinie. W jej szkole małe stoisko dostali przedstawiciele jednego z banków. Zaczepiali licealistów, próbowali zaoferować im swoje usługi, bywali bardzo namolni, wciskali gazetki. Dziewczyna poskarżyła się "Dziennikowi Wschodniemu", ale niestety - działania banku są legalne. Jeśli dyrektor wyrazi zgodę, mogą oni przebywać w szkole i oferować, co zechcą. Wszystko to w świetle prawa - w szkołach nie mogą pokazać się jedynie partie polityczne. Przynajmniej teoretycznie, bo co chwila słyszymy, jak to ten czy tamten minister przyjechał do danej placówki i realizuje linię partii.

Młodzież czuje się jednak nagabywana, do pewnego stopnia zagrożona. Wiadomo, akwizytorzy też chcą zarobić na życie i muszą w jakiś sposób wywiązać się z zadań narzuconych im przez bank. Dyrektor na wszystko przyzwolił, bo szkoła dostała za to tysiąc złotych, które zostanie przekazane na projekty społeczne realizowane przez uczniów w ramach otwartego konkursu, który zorganizowało Prezydium Samorządu Uczniowskiego. Byłabym nawet lekko oburzona, że za takie liche pieniądze można sprzedać uczniowski spokój, ale z drugiej strony się nie dziwię. Szkoły muszą wychodzić z siebie, żeby zdobyć jakiekolwiek środki od sponsorów. Wydatki na edukację nigdy nie były jakieś gigantyczne.

Za zgodą dyrektora mogą się w placówce pokazać również przedstawiciele szkół językowych, uniwersytetów i innych ośrodków edukacyjnych. To ma więcej sensu niż akwizytorzy bankowi, ale pecunia non olet. Sam mężczyzna broni się tym, że wynajął powierzchnię, by mogli oni prezentować produkty bankowe, a uczennica powinna najpierw zgłosić się z tym do niego.

Kuratorium jest zdania, że wszystko jest decyzją dyrektora. Wydaje mi się, że zapominają o jednym, ważnym szczególe. Przerwa jest dla uczniów momentem odpoczynku przed następną lekcją. Chcą wtedy coś zjeść, przygotować się, zrelaksować chociaż przez chwilę. Mają dziesięć - lub dwadzieścia - minut na to, żeby dostać się pod kolejną salę. W chwili, w której ktoś natrętnie wciska im jakiś produkt, zabiera im bardzo cenny czas. Na lekcję wchodzą rozdrażnieni, z poczuciem zmitrężonej przerwy. Wyobraźmy sobie, że ktoś nam robi taki numer w pracy, kiedy akurat mamy dwa oddechy na kawę. Też bylibyśmy źli.

Dyrektor zapowiedział jednak, że będzie uczulał akwizytorów na to, by z większą wrażliwością podchodzili do uczniów. Przydałoby się - nie dość bowiem, że nie znajdą klientów, to jeszcze zepsują komuś dzień.