Obecny czas jest prawdziwą próbą cierpliwości, której będzie musiała sprostać każda rodzina. Co jednak kiedy podczas wielkiej narodowej izolacji odkryjemy, że nasze dzieci są tak niegrzeczne, że nawet my sami nie możemy z nimi wytrzymać? Czy w takiej sytuacji można posunąć się do ostateczności i zrzec się dobrowolnie praw rodzicielskich?
Zanim rzesze czytelników oburzą się, że tego typu tematyka poruszana jest z lekkim przymrużeniem oka, śpieszę donieść, że nie tylko w czasie izolacji pojawiają się tego typu problemy. A chęć dobrowolnego zrzeczenia się praw rodzicielskich wcale nie jest szczególnym ewenementem. Mam więc nadzieję, że ten nieco prowokacyjny wstęp zostanie mi wybaczony.
Dobrowolne zrzeczenie się praw rodzicielskich
Traktując sprawę bardziej formalnie jak wiadomo, prawo nie przewiduje wprost instytucji zrzeczenia się praw rodzicielskich. W kodeksie rodzinnym przewidziana jest możliwość pozbawienia praw rodzicielskich. Aby tego typu postanowienie mogło zapaść, rodzice dziecka muszą złożyć stosowne oświadczenie w sądzie. I to sąd właśnie musi zadecydować, czy w danej sytuacji zachodzą przesłanki do odebrania władzy rodzicielskiej.
Zgodnie z przepisami kodeksu rodzinnego odebranie praw rodzicielskich może mieć miejsce, jeżeli władza rodzicielska nie może być wykonywana z powodu trwałej przeszkody, jeżeli jest ona nadużywana lub w sposób rażący rodzice zaniedbują swe obowiązki względem dziecka. Zaniedbania czy niedopełnienia muszą mieć cechy trwałe i rażące.
Czy złe lub wręcz patologiczne zachowanie dziecka oraz bezradność rodziców wobec takiej sytuacji może być takim powodem? Wszystko zależy od okoliczności. Tu, tak jak w innych sprawach, sąd rozpatruje konkretny stan faktyczny i na jego podstawie przede wszystkim podejmuje decyzje. Oczywiście przypadek oddania dziecka z powodu jego zachowania nie jest niczym niespotykanym. Dzieci, a często już nastolatkowie, też potrafią być trudne. W pewnych sytuacja ich zachowanie naprawdę zakrawa o skrajności i powoduje bezradność rodziców.
Zrzeczenie się praw rodzicielskich a alimenty
Ważną kwestią w przypadku zrzeczenia się praw rodzicielskich jest obowiązek alimentacyjny. Nawet zrzeczenie się nie zwalnia rodzica z tego obowiązku. Co ciekawe, tego typu myśl często przyświeca ojcom, którzy w ten sposób chcą uniknąć nałożonych na nich kwot.
Bardzo dobry temat, ale niestety na sąd w takim przypadku jest za późno bo jego rola sprowadza się do spełnia ostaniej posługi. Przegranymi są wszyscy uczestnicy ceremonii.
W tym przypadku każde orzeczenie sądu nie daje nikomu satysfakcji ani luksusu czystego sumienia. Wszelkie zasady współżycia społecznego odnoszą się do normalności, która powszechnością nie jest. Pokutują mity które odwołują się do hipotetycznych granic etyki. Mitem jest, że kulturę wynosi się z domu ( bo wykształcenie nie jest tożsame z kulturą), że dzieci wychowuje szkoła i religia, do tego poprawność polityczna… i zapomina się, że „czego Jaś się nie nauczył,…”
Jest to jednak wyjątkowa okazja, aby zastanowić się i ocenić problematykę wzorów i zasad zachowań (mamy tak rozwiniętą i pobudzoną wyobraźnię, że tylko jakość hamulców chroni nas przed czynieniem zła). Oprócz ustalenia właściwych wzorów postępowania powinno się ustalić zakres stosowania cywilizowanych kar i nagród bez których mamy to co mamy. I tu jest duużo do zrobienia.
Niewinne w skutkach są głupawki do lat (?) 8, ale i tak są zagrożeniem skrzywienia osobowości. Jeśli dziecko bezstresowo programuje się przez 8 lat i kolejne 8 pozostawia się go w niczym nieskrępowanej wyobraźni to najczęściej z takiej kreacji wynikają tylko problemy.
Wszelkie pomocowe instytucje pracują tylko 8 godzin, w zakresie kompetencji od do i tylko w ramach określonych regulaminem, który nie nadąża za postępem i podażą. Właśnie to leży u podstaw większości tego rodzaju zjawisk kiedy wszyscy pracują na aby aby, lub tylko na niby, czyli opieszale z animuszem.