Lekarz weterynarii nie działa beztrosko w ramach wykonywania swojego zawodu. Jego odpowiedzialność zawodową reguluje między innymi ustawa z dnia 21 grudnia 1990r o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych. W ustawie tej określone są zadania samorządu lekarzu weterynarii. Należy do nich między innymi sprawowanie pieczy i nadzoru nad należytym i sumiennym wykonywaniem zawodu lekarza weterynarii oraz ustanawianie obowiązujących lekarzy weterynarii zasad etyki i deontologii weterynaryjnej, oraz dbałość o ich przestrzeganie. W związku z powyższym, jeśli zajdzie sytuacja, w której weterynarz nie dołożył należytej staranności przy badaniu i leczeniu zwierzęcia, bądź wykazał się skrajną niewiedzą, to właściciel zwierzęcia może złożyć skargę na jego działania do rzecznika odpowiedzialności zawodowej weterynarzy. Fizycznie składa się ją we właściwej Izbie Lekarsko-Weterynaryjnej.

Skarga może pociągnąć za sobą dość poważne konsekwencje dyscyplinarne dla weterynarza. Do zadań samorządu lekarzy weterynarii należy bowiem między innymi przyznawanie, pozbawianie oraz zawieszanie prawa wykonywania zawodu lekarza weterynarii. Jak również sprawowanie sądownictwa lekarsko-weterynaryjnego w zakresie odpowiedzialności zawodowej lekarzy weterynarii. Zatem złożenie skargi, jeśli okaże się zasadne na podstawie przepisów prawa, może w swoich skutkach być bardzo dotkliwe.

Weterynarz może zostać pociągnięty do odpowiedzialności również na gruncie prawa karnego. Głównie w sytuacji, gdy jego czyny zostaną zakwalifikowane jako znęcanie się nad zwierzętami. Takiemu weterynarzowi grozi kara grzywny, ograniczenia lub pozbawienia wolności do lat dwóch.

Osoby, które posiadając bądź hodując zwierzęta i czerpią z tego dochody z pewnością nie zaspokoją się złożeniem samej skargi. Właściciel, którego zwierzę w wyniku działania lekarza weterynarii pozbawione zostało możliwości przynoszenia korzyści, może domagać się odszkodowania. Wysokość odszkodowania może stanowić nie tylko wartość zwierzęcia, ale również może obejmować utracone korzyści, które można było uzyskać w przyszłości. Może również obejmować ewentualne koszty związane z koniecznością leczenia u innego lekarza weterynarii, dodatkowych leków, dojazdów, poświęconej pracy i czasu, jak i pochówku zwierzaka.

Oprócz odszkodowania można próbować dochodzić również zadośćuczynienia, które rekompensowałoby szkodę niemajątkową, jaką jest utrata więzi ze zwierzęciem, w wyniku jego śmierci. Przyznanie przez sąd takiej rekompensaty będzie bardzo trudne. Zdaje się jednak, że nie niemożliwe. Będzie również wymagało szczególnie skrupulatnego uzasadnienia. Jak i przedstawienia konkretnych dowodów, iż szkoda jest dotkliwa i przyznanie dodatkowej rekompensaty jest konieczne.