W pogoni za brakiem konfliktów i absolutną ciszą rodzą się przepisy przekraczające barierę dobrego smaku.
Chodzenie po mieszkaniu zaczyna przypominać poruszanie się po polu minowym
Współczesne miasta coraz częściej traktują ciszę jak dobro luksusowe, które trzeba chronić za wszelką cenę. Regulacje dotyczące hałasu nie kończą się już na głośnej muzyce czy nocnych imprezach. Niektórym ludziom przeszkadza dosłownie wszystko. Przez to cisza nocna przestaje być umownym kompromisem.
W rezultacie komfort jednych budowany jest kosztem swobody drugich, a mieszkanie traci swój podstawowy sens. Splątane gęstą siecią ograniczeń staje się przestrzenią, w której nie tylko nie można czuć się jak u siebie, ale wręcz trzeba stale uważać, by nie naruszyć czyjegoś komfortu. Rezygnacja z podstawowych swobód traktowana jest jako cena za dach nad głową.
Absurd ujawnia się najmocniej tam, gdzie prawo zaczyna zaglądać do najbardziej intymnych stref codzienności. Próby wymuszenia na sąsiadach zakazu chodzenia po mieszkaniu w butach na obcasach czy trzaskania drzwiami po godzinie 22 pokazują, jak niebezpiecznie daleko może posunąć się logika „nie przeszkadzaj innym”. W imię idealnego ładu społecznego powstają normy penalizujące zwyczajność i przypominające instrukcję funkcjonowania w przestrzeni wspólnej, w której każdy odgłos wymaga autocenzury.
Pod sąd za „odgłosy wodne”?
Historie z krajów słynących z dyscypliny społecznej powinny działać jak przestroga. To, co dziś wydaje się egzotyczne, jutro może stać się dla kogoś niebezpieczną inspiracją. W Polsce od lat obserwujemy spory o hałas w blokach i przekraczanie granicy prywatności przez wścibskich sąsiadów. Skoro wiele trendów trafia do Polski z zagranicy, nie można wykluczyć, że również jeszcze jedna nietypowa „moda”, o której słychać m.in. za sprawą portalu Polacy Szwajcaria, przyjmie się także u nas, zwłaszcza jeśli trend dogadzania wszystkim przybierze na sile.
Jedni mówią, że to tylko miejska legenda z przymrużeniem oka, inni traktują tę zabawną historię po prostu jak umowne ostrzeżenie będące zobrazowaniem skrajności w rygorystycznym podchodzeniu do ciszy nocnej. Opowieść osadzona w Zurychu dotyczy mężczyzny, który po godzinie 22 korzystał z toalety i spuszczał wodę. Skargi powtarzały się tak często, że sprawa w związku z męczącymi „odgłosami wodnymi” przestała być wyłącznie sąsiedzkim konfliktem. Zainstalowano wreszcie czujnik hałasu, a on wykazał występowanie dźwięków kwalifikowanych jako uciążliwe. Sprawa trafiła do sądu. Ten uznał, że doszło do naruszenia i nałożył karę finansową w wysokości kilkuset franków wraz ze zobowiązaniem delikwenta do udziału w kursie dotyczącym życia we wspólnocie.
Niezależnie od tego, ile w tej historii faktów, a ile przesady dążącej jedynie do uwypuklenia radykalizmu bez półśrodków, funkcjonuje ona jako reprymenda. Pokazuje, jak nonsensownie daleko mogą sięgać standardy, gdy cisza i porządek stają się absolutnie wartościami nadrzędnymi, i dokąd prowadzi literalne egzekwowanie przepisów.
