Zapewne wielu z Was miało okazje oglądać film "Dobry rok". Główny bohater, w którego wciela się Russell Crowe jest prężnie działającym finansistą z londyńskiego city. Niespodziewanie, po nagle zmarłym wuju dziedziczy prowansalską winnicę na południu Francji. Prawdopodobnie niewielu z nas będzie musiało się uporać z takim spadkiem, lecz to co będziemy dziedziczyli jest kwestią drugorzędną. Niezależnie od tego, czy będzie to winnica w Prowansji, apartament w Mediolanie czy mieszkanie w Holandii zastosowanie będą miały te same regulacje.
Sprawy spadkowe nigdy nie należały do tych z kategorii łatwych. Bardzo często towarzyszy im ładunek wielu negatywnych emocji. Spory nad ledwo zamkniętą trumną nie są jednak niczym wyjątkowym. Finalnie, często pogrążeni w żałobie krewniacy spotykają się w sądzie. Jeszcze trudniej jest wtedy, gdy postępowanie spadkowe związane jest z dziedziczeniem transgranicznym. Przez wiele lat zastosowanie miały przepisy różnych krajów w sytuacji gdy spadkodawca był np. Włochem, pracował we Francji, a majątek zapisał wnukowi, obywatelowi Portugalii sprawa była bardzo skomplikowana. Postępowania ciągnęły się latami. Sądy z jednych państw nie uznawały wyroków i postanowień z innych krajów, a postępowania zatrzymywały się w martwym punkcie. Rozwiązanie tego problemu nastąpiło przed kilkoma laty. Przypominamy na czym polega dziedziczenie transgraniczne.
Dziedziczenie transgraniczne
Problem dziedziczenia transgranicznego postanowiła rozwiązać Unia Europejska. Dnia 17 sierpnia 2015 roku w życie weszły zupełnie nowe przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 650/2012 związane z załatwianiem spraw związanych z dziedziczeniem transgranicznym.
Sprawdź polecane oferty
RRSO 20,77%
Posiłkując się naszym przykładem wskazanym w poprzednim akapicie. Gdy zmarły we Francji Włoch, który zostawi majątek, wówczas do rozstrzygania spraw związanych z dziedziczeniem będą miały zastosowanie przepisy prawa francuskiego. Zgodnie z ich brzmieniem ustalony zostanie krąg spadkobierców, kolejność dziedziczenia, a także kwestie podatkowe.
Tym samym, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego oraz Rady nr 650/2012 w przedmiocie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń, przyjmowania i wykonywania dokumentów urzędowych dotyczących dziedziczenia oraz w sprawie ustanowienia europejskiego poświadczenia spadkowego remedium na kłopoty związane z formalnościami ma być uniwersalny dokument - Europejskie Poświadczenie Spadkowe.
Europejskie Poświadczenie Spadkowe
Europejskie poświadczenie spadkowe jest aktem prawnym potwierdzającym nasze roszczenie do spadku lub do poszczególnych przedmiotów spadkowych. Równocześnie, należy podkreślić, że co do zasady prawem właściwym względem spraw dotyczących spadku jest prawo państwa, w którym zmarły miał miejsce zwykłego pobytu w chwili śmierci. Tym samym, zmarły we Francji Włoch pozostawi majątek, wówczas do rozstrzygania spraw związanych z dziedziczeniem mają zastosowanie przepisy prawa francuskiego. Jeśli jednak zmarły pozostawił po sobie testament, w treści którego wskazał, że jego spadkobiercy mają dziedziczyć według prawa włoskiego będzie to wówczas możliwe. Warto podkreślić, zgodnie z obowiązującymi od 17 sierpnia 2015 roku przepisami, spadkodawca może wyrazić chęć, by sprawy spadkowe toczyły się przed sądem w jego kraju ojczystym lub jakimkolwiek państwie, którego obywatelstwo posiada.
Równocześnie, EPS ma znacznie przyspieszyć oraz ułatwić załatwienie międzynarodowej sprawy spadkowej. Wprowadzono go w celu usprawnienia procesu związanego ze skutecznym wykazaniem tytułu prawnego do spadku.
Tym samym, warto podkreślić, że Polscy obywatele powinni zawczasu zamieścić w swoich testamentach zastrzeżenia, iż chcą aby dziedziczenie po nich odbywało się wedle zasad prawa polskiego. Zgodnie z treścią art. 64 ust 1 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. Prawo prywatne międzynarodowe (DzU 2011 nr 80, poz. 432 ze zm.) spadkodawca w testamencie lub w innym rozrządzeniu na wypadek śmierci może poddać sprawę spadkową swojemu prawu ojczystemu, prawu miejsca swojego zamieszkania albo prawu miejsca swojego zwykłego pobytu z chwili dokonania tej czynności lub z chwili swojej śmierci.
