Czy 25 000 złotych brutto to są dobre zarobki? W mojej ocenie: tak. Czy osoba zarabiająca 25 000 złotych brutto jest bogata? W mojej ocenie: nie. Tak jak prognozowałem, „danina solidarnościowa” Mateusza Morawieckiego godzi w osoby, które dopiero chciałyby być bogate i daje czytelny sygnał społeczeństwu, że za wyrastanie ponad przeciętność czeka nas kara.
Jedne osoby są szczupłe, drugie osoby są grube. Jedne osoby grają w Bayernie Monachium, drugie nie potrafią trafić w stojącą piłkę. Jedne osoby mają piękny głos i talent wokalny, drugie mogłyby nagrywać oficjalną ścieżkę dźwiękową tortur w Guantanamo. Z jednymi cechami się rodzimy, inne możemy wypracować. Bardzo trudno jest jednak odgórnie uregulować np. kwestię wzrostu mężczyzn w społeczeństwie (tak by każdy mężczyzna zaczynał się od 1,80 m).
Różne odmiany socjalizmu dały nam tymczasem, pomijając miliony ofiar w XX wieku na kilku różnych kontynentach, przeświadczenie, że zasobność portfela da się i trzeba regulować ustawowo. Wprowadza się nawet pojęcia pokroju „sprawiedliwość społeczna” wyjęte żywcem z aparatu PRL-owskiej propagandy i forsowanej przez komunistów specyficznej nowomowy. Myślę i myślę, próbuję zrozumieć, o ile człon „społeczna” nie budzi moich wątpliwości, tak nadal nie wiem co tam w tym wszystkim jest sprawiedliwego. Gdyby zabierali pieniądze złodziejom i zwracali właścicielom, no, to jeszcze. Albo gdyby sprzedawali wydobyty węgiel i rozdawali pozyskane środki po równo na wszystkich obywateli – ma to sens.
Owszem, zamożnym bardziej dopisało w życiu szczęście, może mieli lepsze geny, lepszy start, prawdopodobnie byli też znacznie bardziej pracowici od reszty konkurentów. Ale, oczywiście nie licząc jakichś patologicznych historii rodem z prasy brukowej, oni tych pieniędzy nikomu nie ukradli. Dlatego zabieranie im części środków przez państwo, żeby następnie rozdać uboższym, jest kolokwialnie mówiąc (ale zachowując namiastkę kultury osobistej) robieniem tych ludzi na szaro. Nie da się tego upudrować poważnie brzmiącymi pojęciami, które same w sobie kompletnie nie mają sensu.
Kiedyś stworzyliśmy sobie państwa dlatego, że nawet bogaty człowiek w pojedynkę raczej nie zbuduje sieci autostrad tylko dla swojej limuzyny, nie wystawi armii będącej w stanie bronić jego granic, a jak ktoś mu będzie zagrażał, to chciałby mieć policję i sądy, które mogą zagwarantować względny spokój jego rodzinie. Stosowanie aparatu przymusu państwowego, który karze za dobrze wykonywaną pracę i smykałkę do interesów, to jest relatywnie nowy wynalazek, którego geneza nie ma nic wspólnego z logiką i z całą pewnością nie ma nic wspólnego ze sprawiedliwością.
Kiedy słyszę historie o ludziach, którzy chodzą w dziurawych butach – i to jest ich jedyna para – albo nigdy nie widzieli polskiego morza, to robi mi się naprawdę przykro. Staram się czasem, w miarę możliwości, pomagać. To, wbrew temu co wam powiedzą na Placu Zbawiciela brodacze popijający kawę za 25 złotych i lamentujący jaki kapitalistyczny świat jest niesprawiedliwy, nie jest tak, że liberał ma serce z kamienia. W swojej wizji świata kierujemy się jednak przywiązaniem do pewnych zupełnie logicznych mechanizmów, które mówią wprost, że nie powinien istnieć przymus oddawania swoich uczciwie zarobionych pieniędzy komukolwiek.
Zwłaszcza, że bogaci nie zyskują z tego tytułu żadnych praw. Płacą wyższy podatek (bo więcej zarabiają), ale stoją w tej samej kolejce do lekarza, jadą tam samą drogą i – wreszcie – mają takie same prawa wyborcze. Zamożny człowiek „utrzymuje” kilku ubogich, a mimo to w musi żyć w państwie, które realizuje wolę polityczną jego „utrzymanków”. I na samym końcu pojawia się młody, lewicowy aktywista, który przebimbał pięć lat na z góry nikomu niepotrzebnym kierunku studiów, realizując się w zupełnie zbędnych dla produktu krajowego organizacjach ideologicznych i domaga się – uwaga – sprawiedliwości społecznej. No po prostu sponsoring naszego wyjątkowego płatka śniegu.
Nie lubię koncepcji socjalnych i redystrybucji dóbr. To, że ich beneficjentami są często ludzie niezbyt mądrzy, leniwi, kombinatorzy, pozbawieni ambicji, którzy kompletnie nie zasługują na wsparcie to jedno. Ale socjalizm strasznie dużo kosztuje też od strony administracyjnej. Przecież to wszystko zebrać, policzyć, zredystrybuować… to wszystko kosztuje. A ile się przy tym może dobrego zgubić, zaplątać, dofinansować TVP, pójść na premie, pensje, stanowiska…
Niech najlepszym dowodem na słabość polskiego socjalizmu będzie protest rodzin niepełnosprawnych, kompletnie pozostawionych samym sobie. Tym ludziom nie umiem akurat powiedzieć w twarz „masz dwie ręce”, tu mamy naprawdę takie zdarzenia, w których – jeśli w ogóle musi istnieć – koncepcja państwa opiekuńczego znajduje jakieś wytłumaczenie, jakąś namiastkę sprawiedliwości. Ale proszę, akurat dla nich nie ma pieniędzy, więc – naturalnie – należy ukarać dodatkową daniną, swoistym mandatem, grupę osób, która i tak płaci najwyższe podatki w Polsce.
„A na zachodzie jest jeszcze wyższy socjal!”. Ponieważ większość zwolenników obecnego obozu władzy uważa, że zgniła Europa Zachodnia się wali i płonie, więc, logiczne, należy recypować ich pomysły na politykę socjalną. Europa Zachodnia ma jednak ten komfort, że po tym jak uporała się z socjalizmem hitlerowskim, nie musiała przez pół wieku znosić socjalizmu sowieckiego. A my, odzyskawszy wreszcie ewidentnie przerastającą nas mentalnie wolność, zamiast korzystać z okazji i ich gonić, chcemy zacząć przejadać, tak by nasze dzieci dalej żyły w kraju dziurawych butów i bogaczy zaczynających się od 25 000 złotych brutto.
