Choroba nie jest tożsama z niepełnosprawnością. Istnieją przecież przypadki, w których znajduje się ona w remisji i nie utrudnia życia cierpiącej na nią osobie.

Jako przykład można tu wskazać chociażby częste wśród kobiet w średnim wieku reumatoidalne zapalenie stawów. Bywa, że przez jakiś okres lub nawet całkiem długi czas nie wywołuje ono żadnych dolegliwości.

Stąd o byciu niepełnosprawnym w świetle obowiązujących przepisów można mówić dopiero wtedy, gdy jakieś schorzenie staje się przyczyną określonych trudności w życiu. Mogą to być np. ograniczenia w poruszaniu się czy kłopoty z mówieniem.

Dopiero taki stan rzeczy, potwierdzony dokumentacją medyczną, daje realną podstawę do ubiegania się o stopień niepełnosprawności.

Wyróżniamy aż trzy z nich: lekki, umiarkowany i znaczny. Przy czym z perspektywy pracodawców znaczenie mają tylko dwa ostatnie. Zapewniają one bowiem najwyższe dopłaty do zatrudnienia. Wynoszą one odpowiednio 1550 zł i 2760 zł miesięcznie.

W niektórych sytuacjach wskazane kwoty mogą być jeszcze wyższe. Wynoszą wtedy 2585 zł w przypadku stopnia umiarkowanego i 4140 zł w przypadku stopnia znacznego.

Na takie kwoty dofinansowania mogą liczyć pracodawcy zatrudniający osoby ze ściśle określonymi przyczynami niepełnosprawności. Dzieje się tak dlatego, gdyż według ustawodawcy najbardziej wykluczają je one ze społeczeństwa.

Jak się okazuje, wyższe dopłaty uzyskują przedsiębiorcy oferujący stanowiska dla niepełnosprawnych chorych psychiczne, upośledzonych umysłowo, cierpiących na całościowe zaburzenia rozwojowe, epilepsję oraz zmagających się z ciężkim uszkodzeniem wzroku.

Bez wątpienia w grupie tej znajdują się naprawdę poważnie niedomagający ludzie, którzy dzięki dofinansowaniu ich zatrudnienia mogą zyskać szansę na aktywizację zawodową. Jednak nie w każdym przypadku musi tak być.

Bo np. zdiagnozowana choroba psychiczna może znajdować się w remisji, przez dłuższy czas nie powodując znaczącego ograniczenia w pracy.

Z kolei całościowe zaburzenie rozwojowe obejmuje także autyzm, w tym zespół Aspergera, na który cierpią również osoby charakteryzujące się wysokim funkcjonowaniem. Natomiast niepełnosprawni z powodu uszkodzenia wzroku wcale nie muszą być niewidomi.

Jeśli posiadamy ograniczenia ze wskazanego obszaru, bez wątpienia rozsądnym posunięciem może okazać się podjęcie starań o uzyskanie orzeczenia.

Wydaje się to szczególnie istotne w przypadku osób nieświadomych przysługujących im przywilejów, do których należą zwłaszcza chorzy psychicznie i autyści, zdiagnozowani jako dorośli.

Jeśli ktoś taki uzyska orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym, może okazać się, że jego sytuacja z zatrudnieniem z dnia na dzień znacząco zmieni się na lepsze. Bo w takim przypadku dofinansowanie przysługuje także obecnemu pracodawcy.