Konieczność realizacji bardzo fajnego projektu dla Bezprawnika (którego efekty zobaczycie już wkrótce) spowodowała, że musiałem udać się w jednodniową podróż służbową z Gdańska do Wałbrzycha. To dużo i niedużo zarazem - około 600 kilometrów, w zależności od wybranego środka lokomocji.

Na co dzień sporą część zawodowego życia spędzam w samochodzie, jednak tym razem trzeba było skorzystać ze środków komunikacji publicznej. Padło na kolej, z której do tej pory korzystałem sporadycznie i zawsze prywatnie - co oznaczało większą swobodę przy doborze trasy.

Teraz musiałem się dopasować do rzeczywistości (a nie odwrotnie), co z nomen omen kolei oznaczało, że do Wałbrzycha musiałem dojechać w okolicach godziny ósmej, a wyjechać z powrotem gdzieś po szesnastej. I całe szczęście, że udało mi się - zaplanowane pierwotnie na piątek - spotkanie z niezwykle interesującą osobą przełożyć na poniedziałek. Dlaczego? Otóż, przejechanie tych kilkuset kilometrów kolejami oznacza około 12h jazdy:

Dla porównania: tyle trwa lot z Warszawy do Los Angeles:

Kolej w Polsce w 2017 roku to wciąż - mimo miliardów złotych wpompowanych w infrastrukturę - relikt minionego systemu (i nie chodzi tylko o jakość wagonów czy średni wiek składów trakcyjnych). Choć trzeba sobie powiedzieć wprost, że właśnie te miliardy złotych środków europejskich przywróciły stan rzeczy sprzed kilkudziesięciu lat: modernizacja linii Gdynia - Warszawa oraz zakup pociągów typu Pendolino spowodowały, że czas podróży koleją między Gdańskiem a Warszawą udało się skrócić do nawet dwóch i pół godziny, a "zwykłe" pociągi ekspresowe pokonują tę trasę w nieco ponad trzy godziny, zamiast pięciu, jak jeszcze dekadę temu.

Takie czasy podróży są jednak możliwe tylko między wybranymi metropoliami. Wystarczy spróbować wybrać się w podróż trasą nieobjętą takimi ogromnymi inwestycjami, a czas podróży (jak w podanym wyżej przykładzie - z Pomorza na Dolny Śląsk) wzrośnie niemal wykładniczo. Wynika to z wieloletnich, systemowych zaniedbań kolejnych rządów. Dość powiedzieć, że przed 1989 rokiem w Polsce funkcjonowało około 24 tysięcy linii kolejowych. Teraz jest ich mniej niż 20 000.

Nie buduje się nowych linii kolejowych, za wyjątkiem naprawdę krótkich odcinków (jak w Warszawie na lotnisko w Okęciu, czy gdańska linia Pomorskiej Kolei Metropolitalnej - które łącznie liczą około... 50 kilometrów). Kontrastuje to z ogromną, jak na nasze warunki, liczbą nowych dróg szybkiego ruchu, które wybudowano w Polsce po 2004 roku. O ile przejazd samochodem po naszych drogach stał się względnie przyjemny, o tyle transport kolejowy był i jest traktowany po macoszemu.

Do takiego traktowania zresztą nasi kolejarze się wydatnie przyczyniają. Plany rozwoju kolejnictwa (Krajowy Program Kolejowy) są ambitne, ale mało kto wierzy w możliwość ich realizacji. Dość powiedzieć, że według ekspertów z  Polskiego Związku Pracodawców Budownictwa realizacja przyjętych założeń kilkudziesięciomiliardowych inwestycji... przekracza możliwości realizacyjne polskich firm.

Mówiąc krótko: lepiej nie będzie. Kolejne rządy zaniedbywały transport kolejowy, wiele linii kolejowych o charakterze regionalnym zniknęło bezpowrotnie, stare szyny dawno trafiły na złom, a nowych linii nam nie przybędzie. Szkoda, bo - jako zwykły obywatel - wolałbym dobrze funkcjonującą kolej regionalną niż krajowe megalotnisko za porównywalne pieniądze.