Stowarzyszenie Współpracujących Biur Rachunkowych wskazało na szokującą sytuację. Ulga na start jest rządowym pomysłem, który wspomóc ma nowych przedsiębiorców. Z założenia powoduje ona, że osoba, która dopiero co zarejestrowała działalność gospodarczą przez pół roku musi płacić jedynie składkę zdrowotną, bez ubezpieczenia społecznego. O co chodzi i dlaczego rozwiązanie w praktyce nie do końca funkcjonuje jak należy?
30 kwietnia 2018 roku weszły w życie przepisy umożliwiające nowym przedsiębiorcom zwolnienie ze składek na ubezpieczenie społeczne przez pierwsze pół roku funkcjonowania działalności gospodarczej. Zgodnie z wyliczeniami portalu SBWR jest to oszczędność w wysokości 183,90 zł miesięcznie. Przedsiębiorca (będący osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą) zmuszony jest opłacać jedynie składki zdrowotne w wysokości 319,94 PLN miesięcznie.
Istniejący okres obniżonych obciążeń zusowskich wydłużył się z 24 do 30 miesięcy, bo – w tej materii nic się nie zmieniło – tzw. mały ZUS dalej funkcjonuje i przedsiębiorcy mogą z niego korzystać.
Gdzie jest haczyk?
Odział ZUS w Gdańsku w dniu 24 lipca 2018 r. wydał decyzję nr 285 (DI/100000/43/822/2018). Decyzja odnosiła się do zapytania przedsiębiorcy, który chciał skorzystać z usług kontrahentów, pobierających m.in. ulgę na start. Ów przedsiębiorca chciał się upewnić, że może im wypłacać należności bez obowiązku odprowadzania składek ZUS.
Odprowadzanie wspomnianych składek, co wydaje się rozsądne, nie jest obowiązkiem kontrahenta (przedsiębiorcy), gdyż korzysta on z wspomnianej „ulgi na start”.
ZUS odpowaida, że osoby, które korzystają z „ulgi na start”, mimo że są pełnoprawnymi przedsiębiorcami, widnnieją w CEIDG, mają nadany NIP i REGON… nie są przedsiębiorcami Spowodowane jest to brzmieniem artykułu 8 ust. 6a Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.
Za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność nie uważa się w rozumieniu niniejszej ustawy osoby fizycznej, o której mowa w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.
Powołanie do życia wspomnianego artykułu miało miejsce w tym samym akcie prawnym, który odpowiada za wprowadzenie do polskiego systemu prawnego „ulgi na start”. Wysoce racjonalny ustawodawca spowodował, że przedsiębiorcy korzystający z „ulgi na start” nie są w świetle przepisów o ubezpieczeniach społecznych przedsiębiorcami. Niedorzeczne, prawda?
Co to oznacza?
Fakt, że osoba korzystająca z ulgi na start nie jest dla ZUS przedsiębiorcą oznacza, że podejmując współpracę z taką osobą należy odprowadzić składki społeczne od wypłaconego jej wynagrodzenia, wypłaconego na podstawie faktury wystawionej przez tę osobę.
Powoduje to obowiązek sprawdzenia, czy nasz kontrahent korzysta z wspomnianej „ulgi na start”, co jest znacznym utrudnieniem dla przedsiębiorców, którzy w relacjach teoretycznie biznesowych, nagle mogą uzyskać obowiązek zapłaty cudzych składek.
Oczywiście z jednej strony podnosi to koszty współpracy, ale równocześnie nieprawdopodobnie ją komplikuje. Obecnie zlecając komuś wykonanie jakiejś pracy, pomimo tego, że osoba ta jest przedsiębiorcą, powinniśmy się zainteresować tym jak długo osoba ta prowadzi działalność gospodarczą i czy przypadkiem nie korzysta z „ulgi na start”. Co ważne, informacja taka nie jest powszechnie dostępna i w praktyce możemy opierać się tylko na oświadczeniu naszego kontrahenta. Wydaje się dużo prostsze po prostu zrezygnowanie, dla bezpieczeństwa i ułatwienia sobie życia, ze współpracy z kimś, kto prowadzi działalność gospodarczą mniej niż 6 miesięcy. Na koniec warto zauważyć, że w świetle dopisanego art. 8 ust. 6a „ulga na start” nie jest tak naprawdę żadną nowością. Po prostu obowiązek zapłaty składek społecznych za takiego przedsiębiorcę został zdjęty z przedsiębiorcy i przerzucony na jego kontrahentów.
– czytamy w stanowisku SWBR.
