Konfiskata mienia przez prokuratora
Serwis "Dziennik.pl" opisuje, że w 2019 roku skonfiskowano mienie aż o 600% więcej warte, w porównaniu z rokiem 2018. Ten fakt jest bezsprzecznie związany z nowymi przepisami, które wprowadzono nowelizacją Kodeksu karnego i innych ustaw, którą potocznie zwano ustawą o konfiskacie rozszerzonej.
Nowe rozwiązania prawne znalazły w 2019 roku zastosowanie w 668 przypadkach, a łączna wartość zajętego przez prokuratorów majątku wyniosła ponad 2,1 mld złotych. Jest to gwałtowny wzrost, bo - jak wskazuje źródłowy serwis - w roku poprzednim wydano prokuratorskich postanowień o zajęciu mienia w liczbie 390 o łącznej wartości 294,5 mln złotych.
Odnosząc się do wspomnianych nowych przepisów, trzeba zaznaczyć, że na podstawie rzeczonej ustawy o konfiskacie rozszerzonej prokurator może zająć całe przedsiębiorstwo, które służyć miało do popełniania przestępstw, a także może skontrolować legalność mienia w przedsiębiorstwie aż do 5 lat wstecz.
Sprawdź polecane oferty
RRSO 21,36%
Dobra wiadomość?
"Dziennik.pl" informuje, że zabezpieczono majątek wszelakiego rodzaju. Wydawano prokuratorskie postanowienia o zabezpieczeniu gotówki, nieruchomości, biżuterii, ale także luksusowych samochodów, awionetki, czy - co jest chyba najbardziej stereotypowym przykładem - luksusowych jachtów.
Tutaj warto wskazać, że jachty wcale nie muszą znajdować się w Polsce. Jeden z nich stale cumuje w Grecji, co nie przeszkodziło polskiej prokuraturze doprowadzić do zabezpieczenia go poprzez ustanowienie hipoteki morskiej. Na mocy nowych przepisów zabezpieczono także trzy przedsiębiorstwa, warte szacunkowo ponad 50 milionów złotych. Wprowadzono w nich zarząd komisaryczny.
Konfiskata mienia jest działaniem, które pozytywnie odbierane jest przez społeczeństwo. Niewątpliwie takie rozwiązanie pozwala zabezpieczyć część majątku, która - upraszczając - może wrócić do osób i instytucji pokrzywdzonych przestępstwem.
Aspekt społeczny
Wszelkiego rodzaju środki, czy to zapobiegawcze, czy też zabezpieczające mienie są narzędziami procesowymi, chroniącymi odpowiedni przebieg postępowania, ale z drugiej strony stanowią dosyć istotną dolegliwość wobec osób, które - zgodnie z konstytucyjnym domniemaniem niewinności - nie są przecież uznane winnymi popełnienia przestępstwa.
Nie należy zapominać, że niektóre tego typu rozwiązania mają czasami charakter bardziej represyjny (jako swoista kara przed karą), aniżeli taki, który wynika z prawdziwego sensu ich stosowania. Trudno się bowiem dziwić, bo społeczeństwo wymaga tego, by ktoś, kogo typuje się jako winnego popełnienia przestępstwa, jak najszybciej został ukarany.
Dochodzi tutaj do pewnego konfliktu, który może być rozwiązany jedynie przez odpowiednie dysponowanie narzędziami procesowymi tak, aby nie stosować ich wtedy, gdy istnieje jakaś wątpliwość co do celowości takiego działania.
