Sama procedura wnioskowania o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności jest dość prosta. Wypełniamy wniosek, w którym wskazujemy m.in. to, do czego ma nam służyć uzyskany stopień. Może być nim np. odpowiednie zatrudnienie.

Należy także wskazać w nim różne informacje związane z naszą sytuacją życiową, jak np. status na rynku pracy. Do wniosku trzeba dołączyć zaświadczenie o naszym stanie zdrowia. Wypełnia je lekarz.

Rozpoznaje on m.in. chorobę, ocenia rokowania, podaje także szczegóły związane z tym, w czym potrzebne jest nam wsparcie. Może nim być np. korzystanie ze specjalistycznego stanowiska pracy, dostosowanego do naszych potrzeb, wynikających np. z ograniczeń ruchowych.

Do wniosku i zaświadczenia lekarskiego dołączamy także inne dokumenty potwierdzające sytuację zdrowotną. Mogą to być np. wypisy ze szpitali. Zaświadczenie lekarskie jest ważne przez 30 dni od daty wystawienia.

Oznacza to, że w ciągu takiego czasu musimy je złożyć w miejscowym zespole do spraw orzekania o niepełnosprawności. W zależności od obowiązujących w danym okresie zasad możemy zostać wezwani na posiedzenie albo otrzymać decyzję drogą korespondencyjną.

Jeśli będzie ona dla nas pomyślna, otrzymamy jeden z trzech stopni niepełnosprawności: lekki, umiarkowany lub znaczny.

Przyznawane są one zwykle na jakiś czas, a niekiedy na stałe. W przypadku negatywnej decyzji lub zbyt niskiego naszym zdaniem stopnia od werdyktu komisji można się odwołać.

W skutecznych staraniach o stopień najistotniejsze wydaje się rozróżnienie między chorobą a niepełnosprawnością. Stopnie są przyznawane nie tyle osobom chorym, co niepełnosprawnym. A nawet poważna choroba niekoniecznie musi oznaczać niepełnosprawność.

Rozmaite niedomagania są bowiem często regulowane przez leki czy np. indywidualne sprzęty i wówczas nie powodują istotnych ograniczeń. Jako przykład możemy tu wskazać chociażby głęboką krótkowzroczność lub dalekowzroczność, rzędu kilkunastu dioptrii.

Jeśli w pełni normalizują ją okulary, komisja może nie uznać jej za niepełnosprawność. Nią może być np. utrata wzroku w jednym oku po wypadku, która powoduje np. słabą orientację w przestrzeni.

Zwiększymy szansę na pozytywne rozpatrzenie wniosku, przekazując lekarzowi informacje na temat tego, jakie mamy ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu.

Jeśli mu ich nie podamy i nie będzie miał on doświadczenia w wystawianiu takich zaświadczeń, skoncentruje się najprawdopodobniej tylko na opisie choroby.

A wnioski, w których mowa o diagnozie, bez konkretów dotyczących niepełnosprawności, często są rozpatrywane negatywnie.

Warto więc zadbać o to, aby zaświadczenie wypisywał w takiej sytuacji lekarz mający doświadczenie z pacjentami starającymi się o stopień niepełnosprawności. Najczęściej posiadają je medycy z publicznych przychodni.

Dobrą praktyką może być także ułatwienie im zadania i zwięzłe przygotowanie na piśmie danych pomocnych w wystawieniu zaświadczenia. Z obszernymi teczkami z dokumentami lekarze często nie mają czasu się zapoznać.

To, czy medycy wykorzystają przygotowane dla nich informacje, mające potwierdzenie w dokumentach, zależy od ich decyzji. Często jednak ich reakcja w takich sytuacjach jest pozytywna.

Ponadto lekarze czasami nie wiedzą, jakie dokładnie problemy w funkcjonowaniu mają zgłaszający się do nich niepełnosprawni, gdyż bywa ono zróżnicowane. Stąd warto im o tym powiedzieć, gdyż takie informacje powinny się znaleźć w zaświadczeniu.

Jeśli jego treść wyeksponuje niepełnosprawność, nie zaś chorobę, szansa na pozytywne rozpatrzenie wniosku będzie dużo większa.