Wzrost cen prądu w 2019 roku wydaje się już pewny i ostateczny. Pytanie jest więc już nie czy, ale o ile i na jakich warunkach – i dlaczego do tego doszło?
Korporacje apelują o zgodę na drastyczne podniesienie cen energii elektrycznej. Wzrost cen prądu wg nich powinien wynieść nawet do 40%. Przedsiębiorstwa, które posiadają własne elektrownie i kopalnie mogą być przy tym bardziej elastyczne w swojej polityce finansowej, od tych zależnych od zewnętrznych dostawców surowca. Od strony rządu słyszymy o wzroście o 5 lub 10%, który dodatkowo będzie „rekompensowany” konsumentom.
Minister Tchórzewski określił dziś ramy tego zwrotu – odbędzie się on w najszerszej możliwej formule. Zwrot ma wynieść 100% nadwyżki cenowej w stosunku do roku ubiegłego, ale tylko do ilości prądu analogicznej do zużycia w 2018. Co ciekawe zwrot otrzymają wszyscy – minister przyznał, że ograniczenie zwrotu tylko do ludzi z pierwszego progu podatku dochodowego niosłoby za sobą „zbyt duży koszt administracyjny”. Mimo tych zapowiedzi powinniśmy nastawiać się jednak na to, że nadchodzi drogi prąd i równie drogie za niego zwroty.
Wzrost cen prądu 2019
Same zwroty mają być pokrywane z budżetu państwa i rozliczane z przedsiębiorstwami energetycznymi przez państwo. Jest to niezwykle ciekawe rozwiązanie, które bardzo pasuje do pewnego cytatu:
„Demokracja w Ameryce przetrwa do czasu, gdy Kongres odkryje, że można przekupić ludzi ich własnymi pieniędzmi.”
Przecież w tym momencie oba zbiory pokrywają się całkowicie – grupa podatników, którzy sfinansują zwrot za wzrost cen prądu i grupa odbiorców, konsumentów, która ten zwrot otrzyma. Państwo będzie tylko pośrednikiem, któremu również trzeba będzie zapłacić. Dojdzie więc koszt związany z obsługą finansową tego rozwiązania. Będzie to wszak wymagało pewnych nakładów pracy, stanowisk, transferów finansowych, a to wszystko kosztuje. Wygląda więc na to, że oprócz tego, że sami sfinansujemy sobie wzrost cen prądu, sfinansujemy też rządowe etaty. Oczywiście trudno przewidzieć jak długo utrzyma się ta forma „dotacji”. Z biegiem lat bowiem koszt energii elektrycznej prawdopodobnie będzie dalej rósł. Dlaczego?
Wszystko przez koszt nabycia „prawa do emisji CO2” na terenie Unii Europejskiej. Cena rośnie skokowo – za emisję tony CO2 początkowo płacono 5 euro, w 2018 jest to już 16 euro, a w kolejnym roku już 25 euro. Pojawiają się jednak głosy, by stawka wynosiła jeszcze więcej – nawet 40 euro – co nie naprawa optymizmem na przyszłość.
Do tego sam węgiel staje się droższy – mimo rozwoju technologicznego rosną koszty jego eksploatacji. Nie bez winy są również same kopalnie – często stare, bez nowoczesnych rozwiązań technologicznych, które generują kolejne koszty.
W efekcie droższy prąd jest efektem wielu składowych kosztów, a wszystkie i tak ostatecznie poniesie konsument – czyli każdy z nas. Trudno wyobrazić sobie współczesne gospodarstwo domowe, które z energii elektrycznej nie korzysta.
Dopłacamy do kopalni i wydobycia, eksploatacji i spalania, dopłacamy do emisji – a na koniec płacimy za własną rekompensatę wzrostu cen. Może to zabrzmi lekko filozoficznie, ale prąd jest drogi na wielu płaszczyznach. Prawdziwy węglowy zawrót głowy – na koszt podatnika.
